Van schaduwwerk naar zaaien, groeien en bloeien: de cyclus van herinneren

Van schaduwwerk naar zaaien, groeien en bloeien: de cyclus van herinneren

"Vannacht kreeg ik een hologram-bericht van een vriendin van vroeger.  

Ze zou haar haar opnieuw kleuren, en ik vroeg in welke kleur ze het zou verven. Mijn eigen haar was al geverfd in een soort petrolblauw met wit — mijn van nature wit geworden haren wilde ik wat kleur geven.  

Ik kon haar zien, maar het was me niet duidelijk of zij mij ook kon zien.  

Ze sprak me toe als een mentor of coach, maar ze leek me niet echt te zien.  

Ze zei dat het belangrijk was dat ik weer losse kruidenthee zou maken en drinken, omdat het essentieel is om die verbinding met de planten te blijven voelen.  

Ik voelde me een beetje ‘op het matje geroepen’ en knikte. “Ja, je hebt gelijk.”  

Het was me duidelijk dat ik in een droom(tijd) was. En hoewel ik wel regelmatig kruidenthee maak, voelde ik ook dat ik mijn verbinding met de plantenfamilie best weer wat sterker mocht maken.  

Toen werd ik wakker, en het gevoel dat ik de boodschap had ontvangen die ik moest krijgen, bleef bij me.  

Dankbaar voor het bezoekje van mijn vriendin en haar boodschap, lag ik nog wat na te dromen.  

Ik dacht aan de vier zaadjes die ik van een vriend had gekregen en die ik onlangs gezaaid had. Het waren de eerste vier plantenzaadjes die ik sinds lange tijd weer had geplant.  

Want naast het gewone verzorgen van mijn kruidenspiralen en het verplanten van wat kruiden in potten, had ik mijn moestuinwerk — het biodynamisch zaaien en planten — een lange tijd laten rusten.  

Door omstandigheden vond ik de kracht niet meer om er echt alleen mee bezig te zijn.  

De afgelopen maanden — zomer, herfst en winter — was ik met ander ‘werk’ bezig. Schaduwwerk.  

En sinds de start van het nieuwe jaar was ik vooral bezig met het planten van zaadjes in mezelf. En tijdens onze kristalceremonie vorige maand in maart, plantten we onszelf als waren we een zaadje in de aarde.  

Ik begon mijn energetische werk opnieuw op te nemen — mezelf opnieuw open te stellen als kanaal voor de universele levensenergie om door mij heen te stromen. Als een jonge zaailing voelde ik me weer groeien tot een klein plantje.  

Ik voelde de levensenergie opnieuw heel bewust door me heen stromen — alsof ik zelf een plantje was, en de sappen uit de aarde en het licht uit de lucht met dankbaarheid in me opnam.  

Het schaduwwerk voelde als het omzetten van oud, donker materiaal — restjes pijn, verdriet, vergeten stukken van mezelf — tot iets voedzaams.  

In het donker, in de stilte van de winter in mezelf, begon alles langzaam te verteren. En wat overbleef, was vruchtbare aarde.  

Het schaduwwerk had me deugd gedaan, en tegelijk voelt het soms als een eenzaam pad…  

Wij, als mensgeworden zielen, zijn in wezen al heel.  

Maar door de illusies van deze wereld gaan we soms geloven dat we geheeld moeten worden, of laten we onszelf verdelen… en beginnen we ons anders te zien dan wie we werkelijk zijn.  

We dragen — bewust of onbewust — een verdriet in ons, en tegelijk een groot verlangen:  

het verlangen om ons opnieuw één te voelen. Eén met de natuur. Eén met onszelf. Eén met elkaar.  

De illusie van verdeeldheid weerspiegelt eigenlijk een verborgen verlangen, een schat die diep in onszelf begraven ligt.  

Het verlangen naar eenheid, naar thuiskomen in onszelf en bij Moeder Aarde,  

is volgens mij geen verlangen in de gewone zin van het woord.  

Het is iets wat ís — een waarheid, een her-innering, een weten.  

Een I AM.  

Dat weten — dat jij bent wie je bent —  

schuilt in de mooiste kristalgrot van ons diepste, donkerste lichaam en wezen.  

En eens we dat weten ‘zijn’, kunnen we die bron van wijsheid altijd weer terugvinden.  

Alles in de natuur weerspiegelt de omstandigheden en cyclus waarin het is gevormd.  

Een plant buigt naar het licht.  

Kristallen ontstaan diep in de aarde en hun vorm, kleur en helderheid worden bepaald door druk, temperatuur en de elementen die hen omringen.  

Onze ervaringen, pijn en vreugde, onze schaduw én ons licht —  

ze laten sporen na in wie we zijn geworden. Alles in de natuur weerspiegelt de omstandigheden waarin het is gevormd.  

Een plant buigt naar het licht of groeit scheef door de wind.  

Kristallen ontstaan diep in de aarde en hun vorm, kleur en helderheid worden bepaald door druk, temperatuur en de elementen die hen omringen.  

Zo zijn ook wij gevormd.  

Onze ervaringen, pijn en vreugde, onze schaduw én ons licht —  

ze tekenen ons wezen, en vormen wie we geworden zijn.  

Wij dragen het verhaal van ons ontstaan in onszelf, verweven in de lagen van wie we zijn geworden, net als een kristal."